大风吹起翠瑶山,近岸还成白雪团。
一浪挽先千浪怒,打崖裂石与君看。
动地惊风起海陬,为人吹散两眉愁。
身行岛北新春後,眼到天南最尽头。
众水更来何处著,千峰赴此却回休。
客间供给能消底,万顷烟波一白鸥。
东风弄巧补残山,一夜吹添玉数竿。
半脱锦衣犹半著,箨龙末信没春寒。
夕照落帆乌石滩,朝来解缆窄溪边。
篙师好语君知否,一日风行两日船。
新竹不数辈,岁悭非地贫。
破苔方挺出,突屋已长身。
未害少为贵,居同德有邻。
山中乏朋友,舍尔复谁亲。
春雷殷岩际,幽草齐发生。我种南窗竹,戢戢已抽萌。
坐获幽林赏,端居无俗情。
最爱中唐竹,春来百箇鲜。
笋残霞落泊,梢散粉婵娟。
早叶危衔露,昏枝巧住烟。
宁孤一日赏,况在此君前。
粉环匀束绿沉枪,袅露差烟{左山右雙}{左山右雙}长。
卷箔乍惊双眼健,倚阑寻觉百毛凉。
齐披古锦围山阁,背迸寒犀过寺墙。
堪笑数根苍翠者,强颜如立少年场。
微禽负大耻,劲气横紫冥。
口衔海山石,意欲无沧溟。
沧溟茫茫云正黑,涛山峨峨护龙国。
假令借尔秦皇鞭,驱令石头填不得。
布囊盛土塞江流,孙郎览表笑不休。
劳形区区雠浩渺,志虽可尚难乎酬。
蓬莱有人怜尔苦,劝尔休休早归去。
精卫精卫我亦劝汝归,沧海自有变作桑田时。
日高篁竹门长掩,春晚芜菁花乱开。
寂寞更无人问字,一双蝴蝶雨中来。